Malia que para moitas persoas resulte chocante, a imaxe actual do Castro de Baroña débese en gran parte a este erudito leonés, nado en Astorga nos últimos anos do século XIX. Non se pode dicir que fose un exquisito no ámbito da metodoloxía, e eu aínda me pregunto cómo diaños era capaz de identificar niveis e mesmo recoller materiais naquel totum revolutum de sachos e terreiras. Probablemente porque non tiña formación académica en arqueoloxía (era funcionario da administración do estado), non sentía querencia polos novos métodos de escavación e nunca fixo un replanteo ou montou unha cuadrícula. Intuitivo e decidido, daba unha gran importancia á imaxinación e á lectura in situ dos restos, faceta na que o axudaban os seus amplos coñecementos de etnografía.
A Baroña chegou sendo Comisario provincial de
escavacións e director do Museo
Arqueolóxico da Coruña, a cidade que o acolleu como un brigantino máis e á que
tanto amou. Dende o punto de vista cuantitativo, as súas foron as campañas máis
intensas, xa que entre 1969 e 1972 abriu en canal unha ampla superficie dos
recintos segundo e terceiro, das estructuras defensivas e, incluso, da muralla
que pecha o istmo de area. Lonxe de apocarse, estableceu unha cronoloxía,
definiu fases de ocupación e interpretou os vestixios arquitectónicos,
transformando un depósito arqueolóxico mudo nas ruínas dunha pequena praza
forte da Idade do Ferro. O mellor que se pode dicir a prol do seu traballo é
que moitas das súas hipóteses estanse a confirmar arestora, catro décadas
despois.
Este castro soberbio ten contraída unha débeda
eterna con José María Luengo, o arqueólogo que escavaba cos ollos, un leonés da
Maragatería escravizado pola paixón á arqueoloxía.
Tito Concheiro
No hay comentarios:
Publicar un comentario